Raki urotelialne są szóstym najczęstszym nowotworem w krajach rozwiniętych. Mogą być zlokalizowane w dolnym (pęcherz moczowy i cewka moczowa) i/lub górnym (układy kielichowo-miedniczkowe i moczowody) układzie moczowym. Guzy pęcherza moczowego stanowią 90–95% tego typu przypadków i są najczęstszym nowotworem złośliwym układu moczowego. Nowotwory górnych dróg moczowych są rzadkie i stanowią tylko 5–10% przypadków, a szacunkowa roczna zapadalność w krajach zachodnich wynosi prawie dwa przypadki na 100 000 mieszkańców. Wskaźnik ten wzrósł w ciągu ostatnich kilku dekad w wyniku poprawy wykrywania i poprawy przeżycia raka pęcherza moczowego. Guzy układu kielichowo-miedniczkowego występują około dwa razy częściej niż guzy moczowodu, a guzy wieloogniskowe stwierdza się w około 10–20% przypadków. Obecność współistniejącego raka in situ górnego odcinka układu mocozwego wynosi od 11 do 36%. Po leczeniu nawrót w guza w pęcherzu występuje u 22–47% pacjentów, w zależności od początkowego stopnia zaawansowania guza.
Najbardziej charakterystycznym objawem nowotworów urotelialnych jest krwiomocz. Podstawą diagnostyki tego typu nowotworów jest badanie USG.
Przygotowanie do USG
Na badanie należy zgłosić się po co najmniej 6 godzinach od ostatniego posiłku oraz z wypełnionym pęcherzem moczowym – na godzinę przed badaniem należy wypić ok. 1 litr wody niegazowanej.
